ನನಗೊಂದೆ ಪ್ರಶ್ನೆ

ನಾ ಬರೆಯುವ ಕವಿತೆಗಳ ತುಂಬಾ 

ಹಾಳು ಉಪಮೆಗಳ ಕಾಟ! 

ಇವು ಆಡುತಿವೆ ಬಿಡದೆ ಹಿಂಬಾಲಿಸಿ 

ಕವಿತೆಯೊಳಗೆ ನುಸುಳುವ ಆಟ!!

ಕೂತು ಹೇಳುತಿವೆ, ನಾವಿಲ್ಲದೆ 

ನಿನ್ನ ಕವಿತೆಗಳಿಗೆ ಜೀವವಿಲ್ಲ, ಭಾವವಿಲ್ಲ 

ಅರ್ಥವಂತು ಮೊದಲೇ ಇಲ್ಲ...!!

ನಾನು ಬಿಟ್ಟ ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟಂತೆ,

ಕೇಳಬೇಕಿದೆ ಇವುಗಳ ಮಾತು, 

ಯಾಕೆಂದರೆ ಇವುಗಳಿಲ್ಲದೆ 

ನನ್ನ ಕವಿತೆಗಳಿಗೆ ಓದಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ

ಗತ್ತು ಇಲ್ಲ, ತಾಕತ್ತು ಇಲ್ಲ!!

ನನ್ನಂತ ಬಡಪಾಯಿ, ಆಮಾಯಕನ 

ಮೇಲೆ ಇವುಗಳ ದೌರ್ಜನ್ಯ ಸಲ್ಲ!

ನಾನಂತೂ..! ಇದ ಸಹಿಸುವುದು ಇಲ್ಲ!!

ಈಗ ನನಗೊಂದೆ ಪ್ರಶ್ನೆ..

ಬರೆಯಬಹುದಾ ಕವಿತೆಗಳಾ

ಈ ಉಪಮೆಗಳಿಲ್ಲದೆ...?

ಬದುಕು 

ಈ ಖಾಲಿ ಬದುಕಿನ
ತುಂಬೆಲ್ಲಾ ಬರೀ
ಓಣ ಸಿದ್ದಾಂತಗಳು..!

ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಾರದ,
ತಲೆ ಕೆರೆದರು ಅರ್ಥವಾಗದ,
ಗೊಡ್ಡು ಪುರಾಣಗಳು..!

ಈ ಬಾಳು ನಶ್ವರ,
ಆಸೆಯೇ ದುಖ್ಹಕ್ಕೆ ಮೂಲ,
ಎಂದು ಹೆದರಿಸುವ ಇತಿಹಾಸಗಳು..!

ಪ್ರೀತಿಯೇ ದೇವರು,
ಸತ್ಯವೆ ತಾಯಿ, ತಂದೆ, ಎಂದು
ನೆನಪಿಸುವ ಹಳೆ ಹಾಡುಗಳು..!

ಇವೆಲ್ಲದುದುರ ನಡುವೆ
ಮನಸ್ಸೆಂಬ ಓಣ ಹುಣಸೆ ಮರಕ್ಕೆ,
ಬಂದು ಜೋತಾಡುವ ಸತ್ತ ಕನಸುಗಳು..!

ಸುಡುಗಾಡು  

ಈ ಹಾಳು ಸುಡುಗಾಡಿನ 

ತುಂಬಾ ಕಾಡುಕಗ್ಗತ್ತಲು, 

ಸೂರ್ಯನಿಗೂ ಜಾಗವಿಲ್ಲ,

ಚಂದ್ರನಿಗೂ ನೆಲೆಯಿಲ್ಲ,

ನಕ್ಷತ್ರಗಳ ಕೂಗು ಕೇಳುವವರಿಲ್ಲ!

ಅಲ್ಲಿ ಕಾಣುತಿದೆ ದೂರದಲಿ 

ಹೆಣ ಸುಡುವ ಬೆಂಕಿ,

ಕಿವಿಗೆ ಸುಡುವ ಮೂಳೆಗಳ

ಚಟಪಟ ಸದ್ದು , ಮೂಗಿಗೆ 

ಅಡರುವ ಕಮಟು ವಾಸನೆ!

ಅಲ್ಲೊಂದು, ಇಲ್ಲೊಂದು ಎದ್ದು 

ಓಡಾಡುವ ಜೀವಂತ ಶವಗಳು,

ಬಾಳೆ ಇಲ್ಲದೆ, ಕನಸೇ ಇಲ್ಲದೆ

ಕತ್ತಲ ಹಿಡಿಯ ಹೊರಟ 

ಪ್ರೀತಿಯ ಪ್ರತಿ ರೂಪಗಳು !

ಕುಳಿತ್ತಲಿಯೇ ಬಂದು ಹೆದರಿಸುವ 

ಚೀತ್ಕರಿಸಿ, ಬಿಕ್ಕಳಿಸಿ, ಗಹಗಹಿಸಿ

ನಗುವ, ಸತ್ತ ಸಂಭಂದಗಳು!

ಎದ್ದು ನಿಂತರೆ ಸಾಕು,

ಬೆನ್ನೆರುವ ನೆನಪಿನ ಬೇತಾಳಗಳು!!

ಓಡಿ ಹೋಗಲಾ ನಾನು, ಕತ್ತಲ 

ಕೋಟೆಯಲಿ, ಕಾಲಿಗೆ ತೊಡರುವ 

ಮೂಳೆಗಳ ರಾಶಿ ತುಳಿದು, ನನ್ನ 

ಹಳೆಯ ಸಮಾಧಿಗೆ ಮಣ್ಣು 

ಮುಚ್ಚಿ, ಮರಣ ಶಾಸನವ ಬರೆದು 

ಓಡಿ ಹೋಗಲಾ...?